Veysel Karani’nin Hikayesi

Veysel Karani’nin gerçek adı, Üveys bin Âmir el-Karanî. Üveys Yemen’de doğmuştur. 4 yaşındayken babası vefat etmiştir.Efendimiz (s.a.s.)’in hayatta iken Müslüman olur ve O’nun nur yüzünü göremediği için sahabe olamamıştır. Ki Ancak annesine olan saygı, aşırı bağlılığı ve doğruluğu onu veliliğinin en yüce mertebesine yükseltmiştir.

Sahabe-i kiramdan birçok zatla görüşen Üveys, büyüklerin ve Müslümanların hayırlılarından sayılmıştır. Üveys,semavi dinlere ve kitaplara dair bilgisi olmadan hayatına devam etmiştir. Üveys büyüdükçe “Tek Tanrı’ya İnanç’ına sahip olmuştur. Gönlü ulvi hislerle açılan ve çalışıp annesine bakabilecek çağa gelen Üveys, kendisini anlamayan insanlardan uzaklaşmak ve kendi iç dünyasıyla yalnız kalabilmek için deve çobanlığı yapmaya başlamıştır. Güttüğü develer için ücret istemez, ne verirlerse kabul eder ve fakir olanlardan ise hiç ücret almaz, aldığı paranın da yarısını sadaka olarak fakirlere dağıtır, kalanını da ailesinin ihtiyaçlarına harcar. Efendimiz (s.a.s.)’in zuhur ettiğini ve insanların “Hak Din’e” davet ettiğini duyan Üveys, hiç kimsenindesteği olmadan Müslüman olur ve İslam’a gönülden bağlanır. Ömrü boyunca da sevgili Peygamberimizin (s.a.v) aşkı ile yanıp tutuşur. Efendimize (s.a.s.) olan aşkı, annesine olan sevgisi ve saygısı ibadete olan düşkünlüğü onun en önemli vasfıdır.Hz.Veysel Karani gün geçtikçe Efendimizin (s.a.s.) nurlu yüzünü görebilmek aşkıyla daha çok yanar ve tutuşur. Allah Resulü’nügörme arzusunu annesine açtığında çok ihtiyar ve âmâ annesi, kendisine bakacak kimse olmadığından izin vermez. Oğlunun Yaşı kırkı geçince onun gönlünde yatan arzuyu çok iyi hisseden annesi, Medine’ye gidip hemen dönmek şartıyla izin verir.

Gönlü Allah aşkıyla yanan, Peygamber muhabbetiyle dolu olan Veysel Karani ıssız vadilerden dağlardan tepelerden kızgın çölleri aşarak Medine’ye ulaşır. Hz. Peygamber’in (s.a.s.) evine gider ama bulamaz. Bu duruma çok üzülür. Ve annesine verdiği sözü hatırlar.Hz. Aişe’ye Alemin Kainatın Efendisine (s.a.s.) selamsöyleyin. Cennet sabahlarına andıran o mübarek yüzlerini doya doya görmek isterdim, içimin aşk-ı ile yandığını gönlümün bitmez niyazını bildiriniz.” Der üzgün ve gözleri yaşlı bir şekilde döner. Hz. Aişe’ye de durumu Efendimize (s.a.s.) anlatır.

Resulullah son hastalığında Hz. Ömer ile Hz. Ali’ye vasiyet buyurur.
“ Benim ölümüm sonrasında hırkamı, Üveys’e verin ‘der.